Schrijver: Prof. Imron Cotan, waarnemer van strategische kwesties, waaronder de kwestie van Papua.
Onlangs circuleerden in verschillende Whatsapp-groepen geschriften van Pastor Dr. Socrates S. Yoman, een religieuze Papoea-figuur, die in wezen vertelde dat Indonesië samen met Australië, de Verenigde Staten en Nederland deel uitmaakten van de koloniale machten.
Niet alleen Indonesië gelijkstellend met Nederland, dat inderdaad de archipel had gekoloniseerd, dominee Dr. Socrates S. Yoman vertelde ook dat Indonesië “kolonialisme” met “racisme” combineerde in de omgang met Papoea Orang Asli (OAP), alsof de Indonesische natie alleen uit OAP en Non-OPA bestond.
Het is opmerkelijk dat Indonesië een “smeltkroes” -land is, waar ongeveer 500 etnische groepen, etniciteiten en rassen wonen. Geen van deze etnische groepen, etniciteiten of rassen voelt zich inferieur aan anderen. Een klein aantal van hen beschouwt hun etniciteit, etniciteit of ras zelfs als ‘nobeler’ dan anderen.
Vooroordeel:
Ik herinner me nog goed dat ik in de jaren 70 mijn opleiding begon in het hart van de Javaanse cultuur, Yogyakarta (UGM), waar het grote publiek destijds een persoon classificeerde als: “Wong Jawa” en “Wong Sabrang” (barbaar) .
In het begin had ik ook last van een “culturele shock”, want met de titel “Wong Sabrang” heb ik de neiging om moeilijk onderdak te vinden in de prachtige stad Yogyakarta. Ik deed echter niet per se “mutung”, ging terug naar mijn geboorteplaats, ging tekeer en stak steden in brand en vermoordde onschuldige mensen op Sumatra, omdat ik me realiseerde dat de reactie van de mensen van Yogya slechts kunstmatig bleek te zijn, niet fundamenteel, nadat ik me met hen had vermengd.
Op dit moment ben ik waarschijnlijk de enige niet-Javaanse (Batak) persoon die de hoogste titel heeft gekregen van het Yogyakarta-paleis, namelijk Kanjeng Raden Tumenggung Duta Wirabangsa. Inderdaad, ‘vooroordeel’ gaat altijd samen wanneer twee culturen op elkaar inwerken, die vervolgens verdampt en geen spoor achterlaat, wanneer de kwaliteiten van universele goedheid zich manifesteren. Het Javaanse spreekwoord zegt: Liefde komt met gewoontes (tresno jalaran soko kulino).
Goed – slecht is een universele eigenschap die bij mensen voorkomt. Om deze reden kwamen religie en cultuur als antwoord naar voren, in plaats van te worden gebruikt om de samenleving te dichotomiseren, door zich als slachtoffer te positioneren (slachtoffer spelen), terwijl de andere partij een onderdrukker is.
Verdraaide historische realiteit:
Als religieus figuur en intellectueel met een doctoraat, Socrates S. Yoman, zou hij in staat moeten zijn om de informatie gepresenteerd door sociale media te ordenen met feiten gebaseerd op geschiedenis en internationaal recht, met betrekking tot de status van het Land Papua (West Papua) in het kader van de Unitaire Staat van de Republiek Indonesië.
Tot nu toe is er geen verklaring van het Koninkrijk der Nederlanden, dat ontkent dat zijn kolonies (kolonies) in de archipel (modern Indonesië), zich uitstrekten van Sabang tot Merauke. Toen de VOC in 1800 uiteenviel, nam de Nederlandse regering de kolonisatie van de archipel over.
Voor de goede orde, hoewel de VOC een privébedrijf was, gaf de Nederlandse koloniale regering het bedrijf destijds uitvoerende, rechterlijke en wetgevende bevoegdheden om de regering in Indonesië te controleren. Op basis daarvan had de VOC onder meer de bevoegdheid om: wetgeving uit te vaardigen, belastingen te innen, mensen te dwingen te werken, arresteren en straffen als ze ongehoorzaam werden geacht.
Als onderdeel van de Unitaire Staat van de Republiek Indonesië bepaalden de beginselen van het internationaal recht (Uti Possidetis Juris) bij de onafhankelijkheid van Indonesië op 17 augustus 1945 automatisch de territoriale grenzen van Indonesië, namelijk van Sabang tot Merauke. Het beginsel van internationaal recht (Uti Possidetis Juris) bepaalt dat: “de territoriale grens van een nieuw onafhankelijk land dezelfde is als de territoriale grens toen het grondgebied werd gekoloniseerd”.
Zoals de slechte gewoonte van andere koloniale landen is, probeerden de Nederlanders door de Melanesische Raskaart te “spelen” in Papoea te overleven, daarbij vergetend dat het Melanesische Ras ook verspreid was in verschillende delen van Oost-Indonesië.
Naast het willen behouden van zijn status als koloniale staat om op voet van gelijkheid met Groot-Brittannië, Frankrijk, België, Spanje en Portugal te staan, waren de belangrijkste doelstellingen van de Nederlandse kolonialen om in Papua te overleven: ten eerste het huisvesten van Nederlandse burgers en medewerkers, die niet naar het land wilden terugkeren; ten tweede het creëren van een beschermd gebied (heiligdom) voor Nederlandse burgers en hun volgelingen; en ten derde het voorkomen van de migratie of massale uittocht van Nederlandse burgers, hun families en hun medewerkers naar een van de kleinste landen op het Europese continent.
ls zo’n massale uittocht plaatsvindt, is het zeker dat er sociale onrust zal ontstaan in dit kleine land, zoals vandaag nog steeds gebeurt in Frankrijk, dat migranten opvangt uit zijn Afrikaanse koloniën, waaronder: Marokko, Algerije en Tunesië. De nakomelingen van deze migranten zijn de daders van de meeste terreurdaden in het land.
Het sterke verlangen van burgers van Nederlandse afkomst om te overleven in de tropen (equatoriaal paradijs) is niet te onderschatten. Zelfs om een ”koffiehuis” (koffiehuis) te creëren, ondermijnden de kolonialisten de heiligheid van de Borubudur-tempel door een terras te bouwen en de bovenkant van de Borobudur-tempel te schilderen, rond 1900, alleen om ‘s middags te feesten.
Indonesië reageerde op de Nederlandse ongehoorzaamheid door oorlog te voeren en diplomatieke inspanningen te leveren om Papoea te bevrijden, wat begon in het begin van de jaren zestig.
Onder druk van de wereld, vooral de Verenigde Staten, die niet wilden dat Indonesië in de schoot van het communisme viel, dat werd geleid door de Sovjet-Unie, kwam Nederland met Indonesië overeen het geschil op te lossen via de People’s Opinion (Ppera) in Papoea onder de toezicht van de Verenigde Naties (VN, 1969), waarvan de resultaten werden bekrachtigd door de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties (SMU), via Resolutie nr.: 2504 (XXIV)/1969.
Sindsdien is het Land Papua teruggekeerd naar het moederland en heeft de Nederlandse koloniale staat zich teruggetrokken uit de regio. Tot nu toe heeft Nederland de status van het Land Papua als integraal onderdeel van het soevereine grondgebied van Indonesië nooit meer in twijfel getrokken. Of geef een verklaring af dat op een bepaalde datum en jaar de onafhankelijkheid van het Land Papua is uitgeroepen, zoals vaak wordt aangeprezen door aanhangers van de afscheidingsbeweging (voorstanders van twisted reality).
Het is hallucinant als ze denken dat de leiders van landen in de wereld die UN-SMU-SMU Resolutie nr.: 2504 (XXIV)/1969 steunen te dom zijn (dom genoeg), hun landsdelegaties bij UN-SMU instrueren , ter ondersteuning van de resolutie.
Bevrijdingstheologie:
De bevrijdingstheologie is geïnitieerd door de kerkleider Gustavo Guierrez Merino (Peru, jaren 70). Kortom, de ideologie gelooft dat de kerk de redder is van de mensen te midden van chaos en onderdrukking. De bevrijdingstheologie heeft zich verspreid in bijna alle Latijns-Amerikaanse landen, zoals: Argentinië, Chili, Paraguay, El Salvador, Guatemala, Venezuela en Nicaragua. Het is er echter praktisch niet in geslaagd het ‘politieke landschap’ van de Latijns-Amerikaanse regio te veranderen. Het was geen haalbare oplossing.
Het lijkt erop dat dominee Socrates S. Yoman nog steeds verbijsterd is en gevangen zit in de ideologie van de bevrijdingstheologie die een mislukking is gebleken en zelfs in de steek is gelaten in het gebied waar de sekte werd geboren, door te proberen het sentiment te manipuleren dat OAP is gekoloniseerd, gemarginaliseerd en gediscrimineerd.
Het is ironisch als Wet nr.: 11/2001 inzake regionale autonomie (Tanah Papua), die praktisch alle strategische overheidsposities exclusief toewijst aan OAP, terwijl de mogelijkheid voor migranten wordt verkleind om vrij te concurreren om genoemde posities te vervullen, gebaseerd op het principe van meritocratie.
In de praktijk worden niet-OAP-mensen gediscrimineerd in Papua, in naam van het “Papua for Papua”-geloof, terwijl OAP nog steeds de mogelijkheid heeft om te concurreren en te werken op het hele grondgebied van de Republiek Indonesië. Het lijkt erop dat dominee Socrates S. Yoman ook moet nadenken over wat er momenteel gebeurt in Oost-Timor, dat al jaren geen regering kan vormen, hoewel de twee regio’s historisch gezien niet te vergelijken zijn.
Wortel van het probleem:
De essentie van het probleem in Tanah Papua is eigenlijk de corrupte acties van lokale elites door biljoenen roepia te gebruiken in speciale autonomiefondsen, zodat het doel om 4 (vier) strategische sectoren in de regio te ontwikkelen, namelijk: onderwijs, gezondheid, infrastructuur, en de volkseconomie, is niet bereikt.
De eis om de principes van transparantie en verantwoording toe te passen bij het beheer van de APBD wordt altijd geconfronteerd met de mogelijkheid van onafhankelijkheid, zodat “ongebreidelde corruptie” in het Land van Papua blijft bestaan.
Het is een nobel iets, als religieus figuur, heeft dominee Socrates S. Yoman zijn frustratie gekanaliseerd naar deze corrupte elites, in plaats van de kaarten van kolonialisme en rassendiscriminatie te ‘spelen’, om de wortel van de problemen in het Land van Papoea. Inderdaad, als de twee kaarten uit de “vergelijking” worden getrokken, lijkt dominee Socrates S. Yoman zijn bestaan te verliezen.
Eigenlijk niet, want door de ‘inlander mentaliteit’ van de Nederlandse koloniale staat weg te gooien en de mislukte Bevrijdingstheologie los te laten, zal dominee Socrates S. Yoman een gids zijn voor zijn volk in Papua en een stevige stap zetten naar een Gouden Indonesië in 2045 , samen met de provincies en anderen in Indonesië.
